Ağaç firtınayla kökünden kopmuş kurumuş, devrilmiş. Sonra içinden yeşermiş.
Çünkü öyle.
Doğadaysa eğer, süregenlikteyse yeri, yaşamaya, yeşermeye devam ediyor.
Hatta içinden bir ömürlük ağaç daha çıkıyor.
Hayat böyle.
Kökünden kopuyorsun, kuruyorsun. Sonra yeşeriyorsun..
Ama şu var ki yeşermek istemiyorsun aslında.
Toprak üstüne devrilmiş kuru halini öź biliyorsun.
Sanki daha önce hiç yeşil değilmiş gibi. Rengin yokmuş gibi.
Renklenmek yakışıksız.
Bütün renkleri solanından ayrıysan ilelebet..
Yakışıksız.
Yakışıklı olan tek o.
Aklımda kalan hali.
Tek o.
O da topraģa devrildi ama yeşerme ümidi bile yok.
Ormanında başka ağaçlarla yeşerdi, can buldu diyebiliriz belki ama ne dersek diyelim o başka formda ve boyuttaki halini onun bedeninde, onun gibi göremedikçe yokluğum tamamlanmıyor.
Ormana geldim. Kuşlar ötüyor.
Temiz hava şükredeceğim kadar ciğerlerime doluyor.
Kalbime dolanı tutamıyorum içimde.
