Saatimi Doğum Günüme Kurdum-İlk Kitabım ve Hikayesi

Sabah erken kalkıp günü dolu dolu geçireyim diye.

Kalkıyorum erkenden, gün geçiyor.

Ama hava isli puslu. Benim de içimi gölgeliyor. Oysa geçen yıl güneş ışıl ışıldı.



Aslında geçen yıl ve ondan önceki her yıl doğum günüm yaklaşıyor diye heyecan duyardım hatta bittiğinde hüzünlenirdim bile.

Bu yıl heyecansızım. Yaşa değil ruh halime vermek istiyorum bunu. Yoksa ruh halim fenalaşacak, yaşlanınca böyle mi oluyor diye:-)

Sakin Nuray'cım, yaşlılıkla ilgisi yok. Kendin söyledin hava isli pusluydu diye. Sen sevmezsin öyle havaları. İçindeki güneşi de alır böyle havalar, bilmez misin?



Ne yapayım bugün? Sinemaya mı gideyim? Sahile mi ineyim? Evde mi oturayım?

Derken, arkadaşımla Çin yemeği yemek üzere Cevahir'e doğru gider buluyorum kendimi.



Arkadaşım neredeyse 25 yıllık. Ailevi bağımız da var. Atsan atılmaz satsan satılmaz yani:-)

Didem.

Hayatımdaki yerini kelimelere sığdırmayı deneyeyim bakalım...

O benim olmazsa olmazım.

Herhangi bir konuda karar alırken onun fikrini almazsam olmaz.

Misafirlerime yaptığım yemeği ona da yedirmesem olmaz.

Sevdiğim ne varsa onunla paylaşmazsam olmaz.



Ona çoğu yönden gıpta ederim.

Mantığıyla duygularını ayırabilen ender insanlardandır o.

Onun gibi olmak isterim ama olamam.



Hem kötü gün, hem de iyi gün dostudur.

Karşısında "ben" olabildiğimdir.

Çekinmeden, sakınmadan, düşünmeden.

"Gerçekten ne dediğimi" anlayanımdır o.

Beni dinleyen, değer veren, çok sevendir.

Tanıştığımız günden itibaren hayatıma çok yakından tanıklık eden, yanında ağlayabildiğim, benimle ağlayan, benimle gülen, bana sevinen, üzülen gerçek dosttur. Üçüncü kız kardeşimdir hatta.

Birkaç adım önümde giden insanoğlu insanımdır.



Anlatmaya çalıştığım bu insanoğlu ile buluşuyoruz. :-)

Bana kitapçıda olacağını, oraya gelmemi söylüyor.

Tamam.

Gidiyorum.

Kocaman kitapçıda göremiyorum onu, arıyorum. Nerede olduğunu söylüyor. Yanına gidiyorum.

Selamlaşıyoruz, sarılıyoruz, doğum günümü kutluyor.

Ne haber, n’apıyorsun derken gözüm raftaki bir kitaba takılıyor.

Üzerinde kelebek fotoğrafı var.

İşte şu:

Bu benim profillerimde kullandığım kelebek.

Kelebeği görünce "aaa, benim kelebeğim..." diyerek kitaba yöneliyorum.

Alıyorum kitabı elime. Üzerinde "Devam Edecek" yazıyor.

Altında da Nuray İlbars Kömürcü.

Nasıl yani, nasıl yani diyorum bir süre:-)

Nasıl olabildi? Bu kitap benim mi şimdi? Hayalim ellerimde mi yani?



Gözlerime yaşlar doluşuyor. Şimdi olduğu gibi...

Öyle bir hisleniyorum ki... İçimden mutluluk, mutluluk, mutluluk taşıyor...

Sarılıyorum arkadaşıma, teşekkür ediyorum ama teşekkür o kadar az ve yetmiyor ki gözyaşlarımı anlatamaya... Ne diyeyim, bilmiyorum...



Bir süre kendime gelemiyorum, kitabı tutuyorum elimde, sayfalarını karıştırıyorum.

Yazıları göremiyorum haliyle. Gözümün önünden yaşlar geçiyor...

Böyle hissettirilmek anlatılmaz...

Öyle güzel ki...





Kitapla ilgili serüveni anlatayım size.

Bu fikir hep vardı benim aklımda. Hatta hayalimdi.

Yakınımda olan herkes bilir bunu.

Blogumda yazdıklarımı bir araya getirip bastırmak istiyorum evet ama nasıl, ne zaman, hiç bilmiyorum...

Arkadaşlarım cesaret veriyorlar bana her defasında. "Hadi kitaplaştır artık şu yazılarını, başucumda hepsi bir arada dursunlar istiyorum, diyorlar ama ben harekete geçemiyorum.

Destek var ama bende icraat yok:-)



Birkaç gün önce bu hayalimden bahsediyorum ona...

Kitap bastırayım ama eşe dosta vermek için.

Hatta önce kendime doğum günü hediyesi yapmak istiyorum ama nasıl? Bir matbaacıyla konuşmam gerek. Farklı bir format istiyorum çünkü.

Klasör mantığında ama kitap formunda olsun.

Yazdığım her yeni yazının bir kopyasını kitabı alanlara göndereyim, onlar da kitaba eklesinler.

Her kopyadan sonra yazıların devam edeceğini bilsinler istiyorum.

Bu yüzden adı "Devam Edecek" olmalı.





Ben her anlattığımda o da içinde heyecan duyuyor hayalimi gerçekleştirmek için.

Aslında uzun zamandır aklında var bunu yapmak ama bir türlü nasıl yapacağını bilemiyor.

Kitabın adı ne olacak, hangi yazıları alacağım, kapak fotoğrafı ne olacak vs. diye düşünürken ben ona tüm sorularının cevaplarını sohbet arasında bilmeden veriyorum:-)



Önce bir yakını aracılığıyla kitabı bastıracağı matbaayı buluyor. ( O yakına bir kere daha teşekkür ederim:-) )

Sonra yazılarımı düzenliyor, basım aşamasına getirmek için uğraşıyor.

Hazır olunca baskıya gönderiyor. Matbaa onun da haberi olmadan kitabı benim istediğim formda değil, normal kitap formunda basıyor.

Olsun, çok da güzel oluyor.

Bugüne kadar aldığım en güzel, en düşünülmüş, en emek verilmiş ve uğruna kalp atışı 100'e vurmuş  bir hediye bu:-)
Kitabı vermek için beklerken duyduğu heyecan çoook kıymetli...
Bu kadar emeğe değmiş olduğumu düşünmek çok güzel.

Benim arkadaşlarımın her biri birbirinden özel, önemli, kıymetli.
Önceki doğum günümde de başka bir arkadaşım, başbaşa yemek yiyeceğiz diye gittiğimiz restorana tüm ailemi, arkadaşlarımı davet etmişti. Harika bir sürprizdi!
Benim için şarkılar seçmiş, karaoke organizasyonu yapmış, ikimizin olduğu videolar hazırlamış.
Onun emeği ve içinde duyduğu heyecan da çok çok önemli, özel, değerli!
İkisinin de güzel kalpleriyle, esşiz ruhlarıyla, insanlıklarıyla gurur duyuyorum.
Hayatımda oldukları ve onların arkadaşları olduğum için çok şanslıyım.
Şükrediyorum!

Doğum günüm için arayan, mesaj yazan, içlerinden benim için geçen güzellikleri bana duyuran herkes sağolsun, varolsun.

Aldığım, alabileceğim en güzel hediyeyi bana veren, hayalimi gerçekleştirip beni kitap sahibi yapan kardeşime bir kere daha teşekkür ederim.
Teşekkür hala yetmese de...