Az Eşya, Çok yaşamak..

 

Kayınvalidemde; pandemi ve kalça çatlağı sonrası demans başlamış, zamanla kötüye gitmişti. Geçen ay maalesef kaybettik. Melek annemiz melek oldu.

Hastalığından önce çok az şeyle çok kolay mutlu olabilen, neşeli, güler yüzlü, çocuk kalpli, hayata bağlı biriydi.

Şimdi daha iyi bir yerde, huzurlu ve mutludur dilerim ki..

Evindeki eşyaların bir kısmını boşaltmamız gerekti. Anı olarak birkaç parça eşya, kıyafet vs. aldık. Kıyafetlerinin birçoğunu yardım vakfına bağışladık. Eşyaların bazıları yenilenecek, bazıları atılacak. Evi kapatılmadı ama ona ait dönem kapandı.

Evi toplarken, bir insanın yaşarken onun için önemli olan neyi varsa, bu dünyadan gittikten sonra hiçbir öneminin kalmadığını hatta işlevselliği yitirdiği için maalesef ki atılıyor ya da başkalarına veriliyor olmasına şahit olmak dokundu.

Kayınvalidem günlük tutardı. Yazdıkları hepimiz için kıymetli. Günlükleri ve fotoğraf albümleri ve birkaç eşyası duruyor. Geri kalan pek çok şey artık yok…

Giden geçmişini, anılarını, anlamını, yaşadığı her şeyi kendisiyle birlikte götürüyor.

Kalanlara kalpte ince bir sızı ve ömürlük özlem bırakıyor.

Hepimiz zamanı gelince aynı akıbete uğrayacağız. Şu anda kendi evinizdeki çekmecelerinizi, dolaplarınızı düşünün. Ne çok kağıt, not, irili ufaklı, anlamlı anlamsız bir sürü şey var. Siz gidince onların hepsi anlamını yitirdiği için sizin gibi yok olacak.

Bu böyle…

Bu süreçte başka günler için sakladığımız eşyalar geldi aklıma.

Misafir gelince kullanırım, şu gün, sonra dediğiniz, bazalarda, çekmecelerde, dolaplarda kullanmaya kıyamayıp sakladığınız ne varsa hepsini kullanmalı, sizi mutlu edebilecek eşyalarınızı sahipsiz bırakmadan önce sahiplenmeli.

Zira beklenen başka gün bugün.

Hepimize günlükler dolusu güzel bir hayat dilerim.

Tüm gidenlere sevgi ile..