Kabulleniş aslında vazgeçiş midir?

Erkeklere hitaben yazmıştım bu yazıyı ama kadınlar kendilerini gördüler..

Keşke erkekler de görebilseler kadınlara ne yaptıklarını, nasıl göründüklerini.

Yazımın sonunda yazdığım gibi, giden gitti geçmiş olsun, diyebilseler kendilerine.

Duygusal zekası düşük olsa da insani ve vicdani zekası yüksek erkekler diyebiliyor bunu.

Diyemeyenler de "sevdiği" kadının celladı oluyor.

***

Kabulleniş Aslında Vazgeçiş midir?

Kadın milleti bekler.

İster.

Umar.

Bekler.

Söyler.

Erkekler kendi aralarında bu beşliye “dırdır” diyorlar.

İstediklerini, beklediklerini söylerler diye.

Tabii ufak bir sorun var.

Söylemezler tek. Söyleyip dururlar! Tekrar tekrar.

Çünkü erkeklerin kulakları deliktir.

Birinden girer diğerinden çıkar.

Sevgililer gününde bir tane kulak tıkacı hediye etmeli onlara.

Tek, bir tane.

Ha bu arada söylemez, kapris yapar kadın, bu sefer de başka yafta!

Kaprislisin!

Hey Allah’ım!

Arkadaşlar, gelin size kadınları anlatayım azıcık.

Şimdi, siz hani evleniyorsunuz ya onlarla. Hani pek bir kibar, pek bir ilgilisiniz. Gözlerinin içine bakıyorsunuz falan.

Kulaklarınızı beş açıyorsunuz onlar konuşurken.

Bütün detaylarının peşinde oluyorsunuz ki türlü çeşit sürpriz yapabilesiniz.

Hani incelikten öleceksiniz neredeyse.

Ama başlarda. Aman burayı atlamayalım rica ederim, başlarda.

Sonra size bir haller oluyor, her birinize başka bir şey…

İncecik ruhunuz kalınlaşmaya başlıyor.

Kadınınızı dinlememeye başlıyorsunuz. İlgilenmez oluyorsunuz.

Seviyorsunuz, önemsiyorsunuz, ama için için.

Derinden. Öyle derin ki, ne siz, ne de biz alıp dışarı çıkaramıyoruz.

Hâlbuki iki ince davranışa, zarif bir teklife, bir çift büyülü lafa bakar...

Biliyorsunuz üstelik nasıl yapacağınızı.

Evveliyatınızı biliyoruz çünkü.

Bildiğinizi biliyoruz.

Yok ama siz kadına karşı üç maymunu oynamayı seçiyorsunuz.

Görmüyorum, duymuyorum, bilmiyorum.

En güvenlisi.

Hiç bulaşmayayım daha iyi.

Maymun başınıza iş açar da haberiniz olmaz biliyor musunuz?

Bu suskunluk hiç hayra alamet değildir ilişkilerde. Karşı suskunluk olarak yansır size ki işte buna “kabullenmek” diyoruz.

Ama neyi?

Onlar size dırdır ederken siz aslında artı hanedesiniz. Dıştan dışa dertlerini derken, içlerini dökerken hâlâ “muhatapsınız” ki bu iyi bir şey.

Size dönük biri var karşınızda. Sizi "hala" önemseyen biri.

Bu, bu demek.

"Beni anla, benim istediğim şu, hiç de öyle kürksel, mücevhersel bir şey değil.

Beni dinle.

İhtiyaçlarıma karşılık ver.

Beni gör.

Kararlarımı desteklemesen de fikrini söyle.

Konuş benimle. Sen de benden bir şey iste, sor. Öyle yokmuşum gibi davranma. “Fark etmez” deme her defasında.

Hepiniz çizdiğim robot resme uymuyorsunuz elbet. Bazılarınızın elleri yok.

Üç maymuncu değilsiniz.

Duymuşsunuzdur, görmüşsünüzdür, bilmişsinizdir, yetmemiş anlamışsınızdır.

Hem onu hem de kendinizi paylaşmışsınızdır.

Kaybetmeden kazanmışsınızdır size dönük yüzü.

Sizi kutluyor, alkış, diyoruz. Kesmiyor, yıldızlı pekiyi veriyoruz.

Amma ve lâkin bazen “ihtiyaç sahibi” sizi olduğunuz gibi kabul etmiş olur hani. Her şeyinizle hâlâ aynı olmanıza rağmen.

Öbek öbek duygusal boşluklara rağmen, artık söylese de duymamanıza rağmen kabullenmiştir ya hani.

Ama bu kabullenişin sonucu nedir biliyor musunuz?

Hiç buna mesai harcamışlığınız var mı?

Aranızdaki mesafeden görebiliyor musunuz onu?

Seçebiliyor musunuz yüzünü?

Size artık anlatmıyor. Sizden hiçbir şey beklemiyor, istemiyor.

Farkında mısınız? Umurunuz da mı?

Öyle bir duvar örmüşsünüz ki önünüze, üstünde koca harflerle “yaklaşma çarparsın” yazıyor! O da yaklaşmıyor zaten, deli mi?

E, ne oldu? İkinizde de bir huzur bir huzur.

Ne soran var, ne isteyen, ne bekleyen.

Oh…

Bu sizin rahatlığınız, sizin tarafınızdan görülenler.

Kadın artık paylaşamadıkları, anlatamadıkları, içinde patlattığı öfkeleri, kırıla kırıla kırılacak yeri kalmamış haliyle karşınızda duruyor.

Sessiz. Sakin. Kabullenmiş.

Önceden neydi o öyle, hem kendisiyle didişiyor, hem sizinle.

Sus şöyle işte!

Ne huzurluyuz. Ne sorunsuzuz. Hiç kavga etmiyoruz artık, aman da ne güzel.

Hı hı.

Çok güzel.

Sizin o güzel diye gördüğünüz huzur aslında ne biliyor musunuz?

Hiçlik.

Yokluk.

İçi boş bir huzur.

İçi boş bir sükûnet.

Boş. Tükenmiş. Aşınmış.

Duygularından sıyrılmış.

Ruhen kilometrelerce uzakta.

Sadece beden olarak orada. Olmak zorunda olduğu kadar. O zorunluluk –herkese göre değişen- her ne ise, ortadan kalkınca o beden de oradan gidecek söyleyeyim...

Siz de arkasından bakakalacaksınız.

“Niye gitti ki, her şey güllük gülistanlıktı, ne oldu ki şimdi?

Ne olmadı ki mirim?

Kafanızı, gömdüğünüz kumdan çıkarabilseydiniz, görecektiniz ne olduğunu.

O kabullendikçe, siz rahatladınız.

O sustukça, sorun çözüldü sandınız.

Dokunsaydınız, bilmeye gönüllü olsaydınız ortaya dökülüp saçılacaklarla uğraşmak zor gelirdi size.

Nitekim hiç dokunmadınız. Bıraktınız dağınık kaldı.

Susmak kabullenmekti.

Kabullenmek vazgeçiş.

Bilmediniz.

Bilemediniz.

Bilmek istemediniz.

Üstelik vazgeçişi görmenize, duymanıza rağmen, sahiplenip geri dönüşe çeviremediniz. Üstünüze bile alınmadınız.

Bu da sizin seçiminiz.

Vazgeçildiniz.

Tebrik ederiz.

Şimdi çıkın kapısına kilit vurduğunuz dünyanızdan dışarı.

Koşun peşinden. Yapma etme iki gözüm, ben seni şöyle severim, böyle severim diye başkalaşın.

İlk günlerdeki adam olun görelim.

En iyisi, kararlı olduğunu görüyorsanız, bırakın rahat rahat vazgeçsin sizden.

Ne siz yorulun.

Ne de yorun.

Giden gitti.

Geçmiş olsun.

Ağustos 2008

Nuray İlbars Kömürcü