İlişkilere Kaç Puanla Başlarsınız?

100 mü?
0 mı?

En baştan hatasız varsayıp zamanla yaptığı hatalarla sıfırlayanlardan mısınız?
Kendinizi güvende hissetmek için şüpheyle yaklaşıp, onun kendisini size sıfırdan inşa etmesini izlemek isteyenlerden mi?

Sanırım ben 100 ile başlıyorum. Bana göre herkes iyi . Öyle olmalarını istiyorum çünkü. Bazen saflık derecesinde buna inanıyorum.
Böylesi iyi hissettiriyor.

Sahip olduğu değerlerin en azından bir kısmı beni aynalıyorsa, güler yüzlüyse, içi dışı bir ve tertemizse, vicdanlıysa bonkörce 100 puanımı vererek başlıyorum işe.
Sabırlıyım. Fazlaca.
Zaman içinde benden farklı olduğunu görsem de, farklılıklar zenginleştirir, diyerek devam ediyorum.
Bana zarar vermeme noktasındaysa o farklılığı, ilişki başladığı gibi gidiyor.
Ama ne zamanki bir sebepten değersiz hissettiriliyorum, incitiliyorum, kalbim kırılıyor, işte o zaman geri sayım başlıyor.
Bitişe doğru gelirken beni onunla tutan değerlerle bir süre daha oyalanabiliyorum.
O'su iyi, bu'su şöyle, şunu da yapmıştı, bu kadar da iyidir vs. diye.
Ama artı-eksi dengesi kendiliğinden kurulup eksi ağır basmaya başlayınca iş benden çıkıyor.
İlişkiyi geri geri adımlamaya başlıyorum.

Zamanı  geliyor, ibre dibe vuruyor.
Bitiş.
İşin kötüsü, ne paylaşmış olursam paylaşayım, bitti mi bitiyor.
Hani hatırı bile kalmıyor.
Zaman içinde çok fazla sabrettiğimden, belki hatırına kaldığımdan onca zaman.

Benim için herkes iyi.
Güler yüze, tatlı söze kananlardanım.
Gözümle görmeden, ben bilmeden kimsenin kötü dediğine de inanmam üstelik. Sevecek, tutunacak birkaç iyilik görmüşsem hele.

Herkesin tanıdığı ve geçimi zor dediği biri, yanımda bir telefon görüşmesi yapmıştı.
Telefondakinin bir yakını hastaydı ve ona; "Arabam emrine amadedir. Ne zaman ihtiyacın olursa araman yeter" demişti.
Bu sözleri duymak bana yetmişti.
100 puan.
Bunu söyleyebilen biri ne kadar kötü olabilir ki? Geçimi zordur eyvallah ama elbet onun da konuştuğu bir dil vardır değil mi?
O dili konuştum uzun yıllar.
Zaman geldi.
Bitti.
Sıfırlanmadı ama yarılandı en azından. Bazen yarısında gitmek gerekiyor.

Karşısında tüm eksikliklerimle, hatalarımla, zayıflıklarımda durabildiğim biri.
Yargılamayan, anlayan, olduğum gibi seven.
100 puan.
Zaman geliyor. Öyle bir şey oluyor ki...
O oluşunun hatrına affetmeye çabalıyorum. Ama olmuyor.
Kabul edilir değil durum. Unutup devam edecek gibi değil.
Bitiyor.
Arkama bile bakmadan üstelik. Paylaşılan onca yıla rağmen.
Arada özlüyor olsam da, neden uzak olduğumuzu hatırlıyorum.
Geri dönmemek gerektiği düşüyor içime.

Sabrım var iyi olan herkese.
Beni ben gibi hissettirdikleri sürece.
Onlarda kendimi görmeme izin verdikleri sürece.

Kimseden gitmek istemem.
Kimseyi silmek istemem, sanki hiç olmadılar gibi hissetmek de.
Ama bu böyle.

Yanımdaki, hayatımdaki....
Benden sana hayatının sonuna kadar zarar gelmez.
Bu böyle biline.
Bilerek, planlayarak, isteyerek seni incitecek tek bir şey gelmez elimden.
Bilmem, beceremem...
Hele bana dönük yüzün aydınlıksa, için tertemizse, sana sevindiğim kadar bana seviniyorsan ve ikimize yetecek kadar sevgin varsa; yargısız, hesapsız, kitapsız, saf...
Ama içini karartırsan, ya da zaten karanlık içini bana aydınlık göstermişsen, kendini bana iyi zannettirmişsen, kandırılmışlık duygusuyla baş edemem bilesin.
Kimse edemez. Ben de.

Ve ne zaman ki aynamı buğulandırırsan ve kendimi sende göremez hale gelirsem, bendeki seni azaltırsan, sendeki beni artık sevmiyorsam ve seni düşündüğümde gölgeleniyorsa yüzüm…
"Yolcudur Abbas, bağlasan durmaz."

Oysa ben istiyorum ben var oldukça hayatımda olun, hayatınızda olayım.
İsterdim; artık hayatımda olmayanlarım..
Ama olmayınca olmuyor işte.

Küçükken ve gençken sayısını hatırlamadığımız insanlarımızın yerini büyüdüğümüzde sayılı insanlar alıyor ya hani...
Giden gider, kalan sağlar bizimdir dedirterek.
Ne az yanınızda, benim, benden, diyebilecekleriniz, düşünsenize..
Ama yetiyor değil mi?

Az her zaman çoktur.
Az yetiyorsa hele.