Senli Benli

Tanıştık.
Kesinlikle sizli-bizli.
Baktım çok şeker, çok kanım ısındı, bayağı bir sohbet etmişiz.
Hala siz.
Garip duruyor. I-ıh olmuyor böyle..
"Ben çok yakın hissediyorum, sen demem sorun olur mu?" diyorum en samimi halimle.
"Aa, tabii ki olmaz."
Süper. Rahatız.

Mağazada...
"Aa bu sana cok yakıştı"
Yetmedi.
"Canım"
!!!

Ya bana lütfen ne canım deyin, ne de sen, olmaz mı?
Biz tanışmıyoruz bile çünkü. Tanışalım, kaynaşalım, sevelim birbirimizi.
Eyvallah. Kasıntı değilim yani..
Ama yok. Ben az sonra çıkıp başka mağazaları dolaşacağım, belki bir daha hiç görmeyeceğiz birbirimizi.
Sen yok, siz var. Müşteriye saygıdır bu ayrıca.
İşe alırken bunu da belletmeliler.

Yakın bir arkadaşınız, kendi yakın arkadaşıyla tanıştırıyor sizi.
Siz.
Elbette.
Ama bakıyorsunuz ki hava çok samimi, o size "sen" dedi. Sen'e döner iş.
Rahatsızlık da vermez.

Gariptir. Bazı tanıştıklarımla sohbet ediyoruz, kaynaşıyoruz. Ben iznimi almış sen'e geçmişim, onlar hala siz'de.
Ama nasıl tuhaf duruyor.
Diyorum, benim garip bir duruşum, duvarım falan mı var? Bana niye hala siz diyorlar?
Hani konuşmalarımız yüzeysel olsa eyvallah, yok.
Neyse hepsini sen'e döndürdüm sonunda:) Israrla siz demelerine sen diyerek..

Çalıştığım yerlerde ne kadar samimi davranılırsa davranılsın üstüm olan birine asla sen demedim, demem.
Diyemem yani..

Tezgahtar, pazarcı, polis, doktor, hangi iş grubunda olursa olsun, tanımadığım herkes bana siz'dir.

Çocukların da yeni tanıdıkları büyükleriyle sizli konuşmalarını severim..

Babacığıma ve anneciğime ya da kayınpeder ve kayınvalideye siz demedim..
Diyemedim. Diyemezdim de.
Onu kaldırmaz bünye.
Babamız, annemiz ya, o bakımdan..
Siz diyebilenler öyle alışmışlardır, öyle rahattırlar, derler.
Biz demedik, demeyiz.

Neyse işte diyeceğim o ki, çoğu kimse hoşlanmıyor bu hitaptan..
Söyleyemiyor.
Ama rahatsız oluyor.
Haberiniz olsun:-)