Siyah Atkım

Şimdi keşke çirkin, zevksiz, herhangi bir atkı olsaydı dediğim ama hiç de öyle olmayan bir atkı.

Artık boynumda olmayınca, niye sıradan bir atkı olmadığına ağladığım bir atkı.

Siyah atkım.



Annemin ve babamın neredeyse tüm kardeşlerinde kalp hastalığı var. İlaçlar, ameliyatlar, krizler, kayıplar… Böyle bir geçmişe sahip olunca insan korkuyor, kalbe dair sıkıntısı olunca; kalbime bir baktırayım, sonra piyango bana da vurmasın, diyor.



Gittim. Türk Kalp Vakfı’na. İyi ağırlıyorlar. Sistem de iyi işliyor.

Tetkiklerim yapıldı, sonuçları aldım, doktorla görüştüm.

Kalple ilgili her şeyin yolunda olmasına sevinerek çıktım doktorun odasından.

Hazırlanıp gideceğim, bir bakarım atkım yok! Aldım mı acaba? Almış olmam lazım, her dışarı çıkışımda mutlaka alırım yanıma. Yanıma ya da boynuma. Bazen başka atkı alırım, ama siyah atkımı da çantama koyarım.

Niye?

O çok güzel diye.

Niye?

Rengi benim sevdiğim renk diye.

Niye?

Onu bana annem ördü diye.

Ve onu yanıma alınca, annem de benim gittiğim her yere geliyor, hatta beni soğuktan koruyor, kötü her şeyden koruyor gibi geliyordu diye.



Atkım yok…

Doktorun odasına bakıyorum yok, elektro odasına, efor odasına bakıyorum, danışmaya soruyorum yok. Ben fellik fellik aranırken bir temizlik görevlisi gördü beni.

Anlattım panikle, dedim, ben atkımı kaybettim. Siyah atkımı.

Ama herhangi bir atkı değildi. Annem ördü onu bana ve annem artık yok.

Kadın hemen telefonumu istedi, ben temizleyeceğim burayı, bulursam mutlaka ararım sizi, dedi.

Tamam, dedim.

Üzüldüm çok ama ümidimi de yanıma alıp çıktım.

Bulur da arar belki, diye.



Gece karışık bir dolu rüya gördüm, bir dolu insan. Tatsız uyandım.

Ağlamaklı.

Siyah atkım yok. Boynum çıplak kaldı.

Üşüyecek ki hep üşürüm ben...

Hadi boynumu kapatacak bir şey buluruz.

Şu hissettiğim şeyin üstünü ne kapatacak?

Atkımla birlikte annemi bir daha kaybettim sanki.



İçimi ısıtırken boynumu da ısıtacak başka bir siyah atkı daha var mıdır ki?

Bence yoktur.

Vardı da.

Sanırım artık yok.

Aramadı kimse.