Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı

07 Şubat 2019

Bilseydim...


Oğluma mektup yazıyorum ya, o yazdırıyor bana aslında..
Onunla iletişime geçmenin bir yolu belki.
Keşke karşılık alabilsem..
Düşünüyorum da..
Giderken bavulunu hazırlamana yardım ettim ben. Kışlıklarını koyduk, sıcak su torbası, grip ilacı, göz damlası, ağrı kesici, burun spreyi...
Geçen yıl da gittin yazlığa, ne güzel geri döndün.
Bu yıl seni kendi elimle hazırlayıp göndermiş olmama inanamıyorum.
Gidip bir daha gelmeyeceğini bilseydim, erir kapıya mühür olurdum.
Açılmasın o kapı, hiç gitme diye.
Geri gelmeyeceğini bilseydim eğer...
Hani tütsülenmiş bir çay sipariş etmiştin internetten. Çok da güzel bir kutusu var. O da geldi yazlıktan geri. Keyifle içecektin ne güzel..
Onun yerine bana kalp sızısı oldu, senin keyfin yerine..
Her gördüğümde kutuyu alıp seviyorum, öpüyorum, senin elin değdi diye sıkıca tutup seni hissetmeye çalışıyorum.
Çocukları yanlarında, gözlerinin önünde olan anneler..
Çok sevin onları, çok sarılın, çok vakit geçirin, gereksiz yere kızıp sinirlenmeyin, küsmeyin, üzmeyin..
Gidince parmak izinin izini sürüyorsunuz böyle...
Ama yine de düşününce, ona yazılmış 23 yılı güzel geçirdik.
Sevgimi ifade etmekte hiç zorlanmadım, ağız dolusu aşkla seslendim ona hep.
Yaptığı iyi şeyleri gördüğümü ve kıymet verdiğimi bildi hep.
Teşekkürümü de duydu, özür dilememi de.
Onu dinlememi istediği her defa yanında oldum, kulağımı dört açtım.
Uzlaşarak çözelim istedim her sorunu.
Sevildiğini ve taktir edildiğini bilmiş olması, sevgisiz hissetmemesi, doğru iletişim kurmaya çalışmamız, elimizden geldiğince isteklerini gerçekleştirmiş olmamız, misafirimiz gidince içimize bıraktığı bir kırık teselli gibi.
Evet, yavrularımız bize misafir.
Biz sadece dünyaya gelişlerine aracıyız.
Yuvalarıyız.
Konukhaneleriyiz.
Başka bir yere giderek, ya da dünyadan giderek, öyle ya da böyle bizden giderek misafir olduklarını söylüyorlar bize işte.
Hala "bizim" diye sahipleniyoruz oysa.
Allah'ın bize emanet ettiği misafirler onlar.
Emanetçiden başka bir şey değiliz.
Allah'ım emanetine iyi bakmaya çalıştım.
Ama ben de insanım, hatalarım oldu. Bağışla.
Yavrumu sana teslim ettim, geldiği yere, asıl sahibine.
Ona benden daha iyi baktığına inanıyorum.
Buradakinden daha iyi, daha huzurlu olduğunun haberini bana iletir misin?
Bir de ona sarılmak hissi çok dayanılmaz bu ara...
Buna da bir çare dilesem senden?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...