Kamp Çantasından İnsan

Barış kamp yapmayı çok seviyordu.

Çadırı, kamp malzemeleri, uyku tulumu, çantası her şeyi tastamamdı.
Nasıl hevesle hazırlanırdı giderken...

Yazlığı aldıktan sonra kamp yapmak istemedi pek.
Bu yıl yazlığa gittiğinde bavul hazırlamıştı. Kamp çantasını evde bıraktı.
Birkaç ay önce bazanın altında gördüm çantayı.
Öyle, sahipsiz, üzgün, tek başına duruyordu.
Ortada olmayan eşyalarını her gördüğümde aynı şey oluyor:
Biri sanki beni olduğum yere çakıyor, dakikalarca kalıyorum öyle.
Baktığım şey net, geri kalan her şey flu.
Barış’ımın olmayışını kulağıma bağırıyor ona ait onsuzlar.

Baktım, baktım, baktım...
Baktım...
Sonra, onu kuzenine vermeliyim, diye geçti içimden.
O'ndan sonra, O'na ait her şeyde, her kararda ilk hissim, önce Barış’a sorayım, oluyor. Sonra kalbim çırpınarak gerçeğe ayıyor ve acaba ne düşünür, diyorum endişeyle.
Sonra onunla aynı hisle kullanılacak eminim, diyorum ki ancak öyle gidebildi o çanta bu evden.

Ayrılmak zor oldu. Sarıldım, sarıldım. Ona sarılıyor gibi
Sarılıp ağladım, ona sarılıp ağlar gibi. Ona sarılınca hep gülerdim, hep mutlu olurdum oysa.
Sarılarak biraz özlemimi giderdim sanki.
Çantayı da insan yerine koyabiliyormuşum meğer.
Oğlum yerine.

Dicle, Barış’ımın kamp çantasıyla kampa gitti.
Şu sözlerle:
“Sırtımdaki çanta, Barış’ ın kamp çantasıydı. Canım teyzem bana verdi ‘Barış da sen kullan isterdi’ diyerek. Bugün çıkıyorum yola ve tüm yaz vardığım her tepeye, indiğim her koya, yürüdüğüm her yola biricik Barış'ımı da götüreceğim benimle birlikte. Sırtını sırtıma dayamış gibi...
Bu yollarda karanlığımı kucaklayıp, aydınlığıma yer açmam dileğiyle..."

İki kuzen, iki doğa aşığı, ağaca sarılan, toprağı hisseden, yaratılmış her canlıya merhametle, sevgiyle bakan iki güzel.
İkinize de iyi tatiller.
Sarıl arada o çantaya benden…

3 Haziran 2019
00.16
Odandan
Masandan