Uyu Acı

Bazen içimdeki acı uyuyor. Böyle zamanlar oluyor, evet.
Barış'ımı düşününce hissettiğim acı uyuyor.
Hissizleşiyorum sanki.
Düşünmekten korktuğum zamanların aksine, düşününce ne korku, ne anlaşılmazlık, ne idraksizlik hiçbir şey olmuyor kalbimde, zihnimde.

Böyle zamanları Allah'ın bana verdiği molalar gibi düşünüyorum ve şükrediyorum.

Az önce balkonda oturmuş kitap okuyordum. Tepemden bir helikopter geçti. Uyuyan acımın içinden bir an çıkarıp önüme getirdi.
Her helikopter gördüğümde ya da sesini duyduğumda getirdiği gibi.

Gittiğinin ilk haftası. Yine balkonda oturup nefes almaya çalışıyorum. Tepemden bir helikopter geçti.
İçimden de şu:
Şu helikopter sadece benim tepeme bir bomba atsa mesela. Sadece bana ve gitsem, bu kabustan kaçsam, dedim ve birden gideceğim yerin Barış’la aynı yer olduğuna aydım.
Sonra, belki beni şimdi orada istemez çocuk, her yerde sen mi, burada yalnız kalsaydım, falan der de istemez diye düşündüm.

Sonra gidecek yer bulamadım.

Öyle ortada kalakaldığımın hikâyesidir bu.

(Barış’ım yalnızlığı seven, kendiyle kalabilme cesaretinde ve mutluluğunda biriydi ve buna saygı gösterilmesini isterdi. Elimden geldiğince onu kendi çizdiği sınırda bırakmaya çabalardım. O yalnızlığında mutlu. Tamamdır.

O ilk günler öyle bir bilinmezlik içine düşüp sadece kendimi ve onu ve aramızdaki bağın kopuşunu izlemek öyle zordu ki, tam o anda geçen o helikopter bunu düşündürmüştü.. Sonra İpek var dedim.
Bir arkadaşımın dediği gibi, Barış için ölemem ama İpek için yaşamalıyım. Allah sağlıklı ömür versin, İpek yavrumun mutluluğunu göreyim. Başka isteğim yoktur..)

14 Temmuz 2019
15.55
Odandan, Masandan