Köylü İşte N’olcak!

Köy kültürünü severim, köylü severim...

Düzdür onlar, saftır. Alengirli lafları yoktur hiç. Akıllarına gelen dillerindedir, süzülmeden. İçleriyle konuşurlar çoklukla.



Dünyaları küçüktür onların. Köyün sınırlarından ibarettir, bilemediniz, bağlı olduğu ilin sınırlarına kadardır dünyaları.



Sofralarını açarlar herkese. Tanrı misafiri severler, beklerler...

Sofralarında ne varsa oturur yersiniz onlarla. Allah’ın o gün verdiklerine sizi de ortak ederler.



Saygı bilirler, örf, adet bilirler...

Komşuluk bilirler.

Bayram seyran, doğum, düğün, ölüm bir araya getirir onları her defa...

Bizdeki gibi dünün, günün telaşına kapılıp unutmazlar komşularını, dostlarını.

Unuturlarsa  birbirlerine gönül koyandır onlar. Gönülleri kırılacak kadar incedir hala. Biz gibi duvar örmemişlerdir henüz...



Bizim tersimize, onlar küçük şeyleri büyütüp, mutlu olmayı bilirler...



Güzeldirler, gürbüzdürler, yanaklarında sağlık görürsünüz. Tavuklarının yumurtası, ineklerinin, koyunlarının sütü, peyniri, tereyağı besler onları. Birbirlerine iyi bakar onlar.



Kalplerinin iyiliğini görürsünüz yüzlerinde...

Onlar da insandır, vardır zaafları, vardır içlerinde kötü içlisi, pis ağızlısı, dedikodulusu...

İyi ve kötünün olduğu her yerde olan, onların içlerinde de vardır. Bazı bazı kötülükleri varsa, köylü oluşlarından değil, insan oluşlarındandır.

Melek ve şeytan herkesin sağında solunda. Köylü- şehirli seçmiyor.



Sadece kendi dünyasındakini bildiğinden, bozulmamışlığından, büyük şehirdeki “dönme dolapların”  habersizliğinden, bir gününü sadece çalışıp, para kazanarak kurtarmayı düşündüğünden köylü “temiz”dir.

Eğitilmemiştir, eğitememiştir kendini. Hatalara düşmelerin sebebi bundandır.

Atalarından duyduklarının izini sürer yazık ki…

Gelişecek, genişleyecek yerleri yoktur ama içlerinden okumaya gönüllenmişler çıkar, aile de arkasında durursa okur "büyük adam" olurlar... Vefalıdırlar, unutmazlar. Yıllar sonra döner, köylerine bir iz bırakırlar kendilerinden.



Birkaç arkadaşımın kötü bir şeyi betimleyecekleri zaman “o ne öyle köylü gibi!” diyerek burun kıvırdıklarını görmüşlüğüm var.

Dokunur bu bana... Ezer içimi her sefer.



Diyeceğim; köy kültürünü tanırım, severim ve sahip çıkarım.

Onlara edilen laflara üzülürüm.

Onlar da senin benim gibi. Fazlası var eksiği yok bazen.



Avrupa Yakası dizisinde saz çalan çocuk vardı ya, hani yüzünü bir türlü göremediğimiz, en dramatik, en arabesk anlarda sazını konuşturan...

Gülse Birsel'i hatırlayın: "amaan nerden çıktı bu saz yine, dıngırı dıngırı" diye yüzünü ekşitir, pis bir şey koklamış gibi burulurdu.

Benim de içim burulur işte bunu her duyduğumda...



Zaten Nişantaşı kültürüyle taban tabana zıttır köylü kültürü...

Onlar Nişantaşı kültürüne burun kıvırmazlar hiç.

Bilmezler bu duyguyu, çünkü burun kıvırmayı bilmezler.



TRT’de köylülerle yapılan sohbet programları vardır. Kadınlar yemek yapar, programcı gider katılır onlara, konuk olur, oturur sofralarına, sıcak, komik, içten, sevgili sohbetler eder onlarla...

Bazen yaylalara çıkarlar, yaşlı ama genç amcalarla, teyzelerle yüz güldüren iki çift laf ederler... Şarkı, türkü söyletirler, horon teperler birlikte...



Rastladığım her defa huşu içinde, gülümseyerek izlerim… İçim ısınır, temizlenir.

Tavsiye ederim...

Yakalayınca, kalın oldukları televizyon kanalında.

İsli puslu dünyamızdan kopup, şeffaf, ışıklı dünyalarına konukluğunuzun tadı damağınızda kalacak...



Son sözüm:

Köylü işte n’olcak, demeyin benim olduğum yerde olmaz mı?

Saklayın içinizde diyecekseniz de...

Hala safiyetlerini koruyan, hala kendiliğinden “insan” olmaya

azmeden insanlarıma laf etmeyin n’olur...

Olur mu?

Olur olur...