Seninim, benimsen

Seninim, Benimsen

“I am yours, if you are mine”



Tracy Chapman söylüyor bu şarkıyı. Bulun dinleyin bir yerlerden. Seversiniz…



I am yours, if you are mine...

Bunu duyduğumdan beri içimde bir şeyler var çıkmak isteyen.

Bir sürü soru...

Mesela birinin oluyor muyuz yaşadıkça?

Biri bizim oluyor mu ve eğer o istiyorsa, teslim olmaya hazır mıyız ruhumuzla? Korkmadan?



Seninim, eğer benimsen...

Benim olduğunu düşünüyorsan, seninim!

Kimi her şeyiyle sahiplenebiliriz?

Benimsin.

Ve kime beni sahiplen diyebiliriz?

Seninim.



Çocuklarımız mı bizim sadece?

Onlar dışında herkes başkasının olabilir mi?

Biz başkalarının olabilir miyiz?

Kim sahip bize?

Biz kime sahibiz?



Kimse kimsenin kalamıyor... Hayatlarında olsalar bile.

Artık olmayanlar bile zamanında demedi mi? Seslerinin en içten tonuyla...

”Seninim, benimsin” demedi mi? Ama biz yine kendimizle baş başayız...

Evet, en güvenli sahibiyet bu!

Kendi sahipliğimiz...



Kimseye eğer’le başlayan cümleler kurmadan, kendimizi kendimize teslim edip, kendimize, “benimsin, seninim” demek.

Güvenli liman.

Dalgasız deniz.



Gece, yalnızlığında kendine sığınmak, kendine kaçmak, kendine sarılmak...

Kimse anlamadığında, anlayışla başını alıp göğsüne yaslamak...

Bitebilecek ya da zarar verecek her türlü ilişkiye karşı dağlar gibi önünüzde duruş.

Bütün değer yargılarından, olmalılardan, olmamalılardan, sevinçlerden, hüzünlerden her şeyden ama her şeyden çıplak “siz.”

Sizsiniz hepsini yapan kendinize. Soyan, giydiren...



Sessizleştiğinizde sizinle konuşan da.

Sessizliğinizi dinleyen de.

Her türlü gülünecek, alay edilecek hallerinize gülmeyen, alay etmeyen.

İki ayağınızın üstünde durdurabilen, devirmeyen, devrilmenize izin vermeyen de o.

Ağlarken onun omzunu ıslatıyorsunuz aslında.

Hiç bir omuz kalıcı değil çünkü.

Siz durursunuz bir yerde, oyun arkadaşlarınız önünüzden gelip geçerler. Rollerini oynayıp sahneyi terk ederler.



Çekip giderken gözünüzün önünden geçecek filmin rejisörü de sizsiniz, başrol oyuncusu da.



Sevgilinizin, kocanızın, çocuklarınızın, ailenizin olması fark etmez. Hepsi bir vardır bir yoktur.

Sizsiniz tüm varlığınız.



Bildiğiniz tüm gerçeklik sizsiniz.

Herkes yalan, siz doğru.

Her şey yalan, siz doğru.

Gelir geçer bütün gerçekler, yalanlar...

Hüzünler, öfkeler, kızgınlıklar, kavgalar…

Aşk, sevda, tutku, bağlılık...

Hepsi gelir geçer.

Yalan olur bir gün.

Sizin zamanınız geniştir. Bunların zamanı az.

Vade dolunca hepsi gelir geçer.



Seninim, benimsen.

Senin değilim, benim değilsin.

Kendim benim tek sahibim.

En güvenlim.

En sevdalım.

En “akıllı deli”m.

En dürüstüm.

En yalancım.

En içtenim

En soğuğum.

En sıcağım.

En kadınım.

En sahibim, benim.



Dünya yüzünde tek benim.

Tek sahibim benim.

Tekliğin sahibiyim.



Hata yapsam da, kızsam da, küfretsem de, düşsem de, sürünsem de...

Sahibiyim kendimin.

Başımdayım ölünceye dek...

Kimsenin kılına zarar vermesine izin vermeden.

Kanatlarımı sonsuz kere açarak üstüne.

Gözünün içine bakarak.

Saçını okşayarak, her doğruda sırtını sıvazlayarak, konuşurken pür dikkat dinleyerek, farkını ve değerini göz kamaşıncaya dek parlatarak, özgürlüğüne yol vererek, her harfini anlayarak onu kendime âşık edeceğim...

Kendimle yaşayacağım aşk, başka hiç kimseninkine benzemeyecek.

Kendimi bırakıp gidemeyeceğim.

Gitmek istemeyecek kadar seveceğim çünkü.



Kimseye seninim demeden, benimsin demeden.

Dememek gerektiğini öğrendikten sonra...



Güvende ol, daya sırtını bana, yasla basını göğsüme.

Benimsin.